Ministranci Radzionków

Postawa stojąca jest zasadniczą postawą w liturgii.

Jest znakiem świadomego uczestnictwa i zaangażowania,

a nie biernej tylko obecności.

Ma wyrażać szacunek i cześć wobec Chrystusa i jego 

tajemnic, ma być znakiem gotowości do wykonania 

zleconych nam zadań.

Kiedy zachowujemy postawę stojącą?

• Od początku Mszy Świętej aż do oracji włącznie.
  
• Od wersetu "Alleluja" przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii.
  
• Podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej.
• Od wezwania kapłana "Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę...".
  
• Podczas prefacji aż do "Święty, Święty ..." włącznie.
  
• Po aklamacji "Oto wielka tajemnica wiary" aż do "Baranku Boży" włącznie.
  
• Podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia.

To postawa modlitwy, czci i największego uwielbienia.

Postawa klęcząca zarówno jako dłuższa postawa modlitewna, jak również chwilowy gest, w liturgii chrześcijańskiej oznaczała wielbienie Boga i była postawą typowo chrześcijańską.

Kiedy zachowujemy postawę klęczącą?

• podczas Modlitwy eucharystycznej, po śpiewie: "Święty..."
• na słowa: "Oto Baranek Boży ... Panie, nie jestem godzien..."
• w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu

Postawa klęcząca jest zasadniczą postawą w czasie sakramentu pokuty.

Należy odróżnić postawę klęczącą od przyklęknięcia. Podczas przyklękania klęka się zawsze na prawe kolano i nie czyni się przy tym żadnych gestów, np. znaku krzyża.

Kolanem należy wyraźnie dotknąć posadzki. Nie może to być tylko "dygnięcie". Klęka się zawsze twarzą do przedmiotu czci. Klękanie na dwa kolana jest wyrazem czci i hołdu wobec Pana Jezusa wystawionego do adoracji. Przyklękamy najpierw na prawe kolano, a potem dostawiamy do niego kolano lewej nogi. Wstajemy zaś najpierw lewą nogą. Nie klękamy na obydwa kolana równocześnie.

Jest postawą słuchania, skupienia, przyjmowania i rozważania Słowa Bożego.

Kiedy zachowujemy postawę siedzącą?

• podczas czytań mszalnych (z wyjątkiem Ewangelii), psalmu responsoryjnego i kazania (homilii) oraz ciszy po kazaniu
• podczas przygotowania darów ofiarnych
• podczas rozdawania Komunii św. (z wyjątkiem tych, którzy są przy patenach) i chwili ciszy po Komunii św.
• w czasie ogłoszeń parafialnych

Procesja (łac. procedare - iść, kroczyć) to szczególna forma postawy - cały czas w ruchu. Polega ona na kroczeniu, przemieszczaniu się z jednego miejsca na drugie. Nie jest to jednak chód bezcelowy i nic nie znaczący. Według symboliki liturgicznej, wyraża on wędrówkę Ludu Wybranego z niewoli egipskiej do Ziemi Obiecanej.

Szczególną formą procesji jest procesja eucharystyczna

bowiem w ich czasie niesiony jest w monstrancji Najświętszy Sakrament. Zaliczamy do nich:

• procesję Bożego Ciała i procesje w tzw. oktawie Bożego Ciała
• procesję po sumie odpustowej
• procesję rezurekcyjną (po Wigilii Paschalnej w wieczór Wielkiej Soboty lub w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed pierwszą Mszą. 

Procesje podczas liturgii Mszy świętej:

• procesja wejścia 
• procesja z ewangeliarzem do ambony 
• procesja wiernych z darami 
• procesja komunijna 
• procesja wyjścia 

Inne procesje:

• procesja błagalna w dni krzyżowe
• procesja pogrzebowa z kościoła na cmentarz